از لحن حرف زدن، تا زمان پرسیدن سؤال تا اقدام برای قطع میکروفون، همه طراحی شده بود تا فاضلی را تحقیر و حضور انتخاباتی پزشکیان را تضعیف کنند / با عزمی جزم‌تر به پزشکیان رأی می‌دهم

محمد فضلی، جامعه شناس که به عنوان مشاور مسعود فزغجیان نامزد ریاست جمهوری در میزگرد فرهنگی صداوسیما پس از ماجرای قطع شدن میکروفن وی در این برنامه حضور یافت، در این برنامه نوشت: از سروصدا دور شدم، در زمانی که دعوت به عدم مشارکت، لایک، داشتن لایک بیشتر، گفتن در مورد… ضرورت مشارکت و قرار دادن کشور در مسیر «بهبود عقلانی تدریجی اما مستمر» بدون افراط و تفریط است. اتفاقی که دیشب در تلویزیون افتاد باور من را تغییر نداد.

به گزارش انتخاها، محمد فضلی در کانال تلگرامی خود نوشت: دو بار (در سال های 1390 و 1400) به ناحق از دانشگاه اخراج شدم و همکارانم در هر دو دانشگاه شاهد این رفتار ناعادلانه هستند. بار اول نه گله و نه شکایتی نکردم. بار دوم در صحن علنی حتی یک کلمه هم در این باره نگفتم و تا جایی که توانستم پنهان کردم و هیچ نقشی در اعلام آن نداشتم. من فقط در مهر 1400 هجری شمسی به وزارت علوم شکایت کردم و تا امروز به آن رسیدگی نشده است. اما هیچ کدام از اینها مهم نیست و بارها تلویحا و صریح گفته ام که حتی اگر امروز بگویند برگرد دانشگاه، دیگر برنمی گردم. من به هیچ شغل دولتی برنمی گردم. مهم نیست.

من آگاهانه کار با دکتر مسعود بازیکیان را در ایران انتخاب کردم. حرف هایش را شنیدم، از دوستان درباره شخصیت و کارش پرسیدم و ده ها نفر با من تماس گرفتند و از من خواستند در ستادشان کمک کنم. من متقاعد شدم که مسعود مازیکیان بهترین گزینه موجود است نخبگان و درگیری مداوم بین آنها که در نتیجه عقب ماندگی است. او کشور را می شناسد و در برخورد با آن شخصیت و سبک دارد.

آمدم تا از ضرورت مشارکت و قرار دادن کشور در مسیر «بهبود عقلانی، تدریجی اما مستمر» بدون تندروی و به دور از هیاهو صحبت کنم، آن هم در زمانی که ندای عدم مشارکت ستودنی و تحسین برانگیزتر شده است. اتفاقی که دیشب در تلویزیون افتاد باور من را تغییر نداد. در آن صحنه، من شخص محمد فضلی نبودم، بلکه مشاور نامزدی بودم که می خواست «عقلانیت معتدل، سازگار و تدریجی» را نمایندگی کند.

اما شهاب اسفندیاری که اهمیت یک موضوع ملی را درک نمی کند، در مهم ترین رویداد سیاسی کنونی، تلویزیون البلاد را به تئاتر کینه های شخصی تبدیل کرد و موضوعی شخصی را مطرح کرد که من سه سال در مورد آن صحبت نکرده بودم و سنگ فرش کرد. راهی برای تحقیر شخصی من بدتر از آن، از لحن گفت وگو گرفته تا زمان پرسش تا قطع میکروفن، همه چیز برای تحقیر محمد فضلی و تضعیف حضور انتخاباتی دکتر بود.

چیزی که من را آزار می‌داد، دیدن صحنه‌ای کاملاً آماده در همه ابعادش بود تا یک مسئله ملی، یک مسئله حیاتی برای ایران، به مرحله کینه شخصی تبدیل شود. دلیلی برای ورود به زندگی شخصی کسی در برنامه ای در این سطح وجود نداشت که برنامه مشاور نامزد ریاست جمهوری است و نه شخص محمد فضلی. اما از بینندگانی که از این اتفاق ناراحت شدند عذرخواهی می کنم.

اخرین حرف

پرتاب میکروفون در آن لحظه یک عمل عصبانیت شدید بود. معنایی جز اعتراض به آنچه توضیح دادم نداشت.

من عمیقاً به شجاعت، صداقت و از خودگذشتگی مسعود المادیجیان احترام می‌گذارم که خود را وقف کار در کشوری کرد که رسانه ملی می‌تواند «مسئله ملی انتخابات» را به عرصه کینه‌های شخصی تبدیل کند.

من تمام عمرم را برای ایران زندگی کرده ام، به ایران و مسائل آن فکر کرده ام و بقیه عمرم را هم همین طور خواهم گذراند. ورود من به هیچ حوزه ای از سیاست برای منفعت شخصی نبوده و نخواهد بود. من الان در همین مسیر هستم.

من از صمیم قلب به دکتر مسعود مازیکیان احترام می گذارم و امیدوارم اتفاقی که افتاد به ایشان قدرت بدهد تا راهی را که انتخاب کرده است طی کند. اعتقاد به سیاست اخلاقی و رفع تبعیض را افزایش دهد.

در چند ملاقاتی که با مسعود المدیجیان داشتم، او را شیفته اخلاق و حقیقت یافتم. صحبت های او درباره افراد واقعی است. مثل مردم زندگی کن درک تبعیض؛ او صداقت و دینداری رحمانی را نهادینه کرد; او اعتقاد عمیقی به علم و تجربه دارد. او حاضر نیست به قیمت چند رای بیشتر وعده های دروغین بدهد.

با انتخاب او با ده ها مشکل بزرگ روبرو هستیم و پیشرفت های اساسی در زندگی ما ایرانی ها به راحتی حاصل نمی شود. اما امکاناتی برای ارتقای شخصیت، سبک، اخلاق و رفتار مسعود مازیکیان و بدنه اجتماعی مؤثر حامی او وجود دارد.

من با قاطعیت بیشتری به مسعود مزیکیان رای خواهم داد و هیچ توقع شخصی از او ندارم به خصوص انتظار پیگیری اتفاقات آن برنامه.

راه «عقلانیت بهبود تدریجی اما مستمر» را انتخاب کنیم.

من می روم، می رویم، من در ایران می مانم.