از نیکسون تا ترامپ؛ آیا نظریه «مرد دیوانه» واقعاً کار می‌کند؟ / مشکل این است که اگر ترامپ نتواند کسی را متقاعد کند که او واقعاً یک دیوانه است، تنها راهش این است که تهدید‌های عجیب‌وغریب خود را عملی کند

دانیل درزنر در کتاب خاطراتش فارین پالیسی می نویسد: ترامپ دوست دارد غیرقابل پیش بینی بودن خود را یک مزیت بداند.

به گزارش سرویس بین الملل «انتهاب»، زمانی که دونالد ترامپ برای اولین بار در سال 2016 وارد رقابت برای ریاست جمهوری ایالات متحده شد، اغلب مانند یک دیوانه رفتار می کرد. ترامپ مشکلی برای نشان دادن خشم خود در مبارزات انتخاباتی نداشت. در مناظره مقدماتی جمهوری‌خواهان در سال 2016، او به شدت از این احساسات استفاده کرد و گفت که “با خوشحالی مسئولیت خشم من را به عهده خواهد گرفت” زیرا معتقد است کشور “به هم ریخته” است و توسط افراد نالایق اداره می شود. ترامپ همچنین به این ایده می چسبد که او یک نوع دیوانه است. او در چندین اظهار نظر مختلف تاکید کرد که رئیس جمهور متفاوتی خواهد بود زیرا حاضر است کمی دیوانه و کمی غیرقابل پیش بینی باشد. در سال 2015، او به نقل از یک تاجر دیگر گفت که به یک مصاحبه‌کننده گفته است: «یک غیرقابل پیش‌بینی در مورد ترامپ بسیار عالی است». او در اولین سخنرانی مهم سیاست خارجی خود در کمپین انتخاباتی، سیاست خارجی آمریکا در دوران باراک اوباما را به شدت مورد انتقاد قرار داد و گفت: «ما باید به عنوان یک ملت غیرقابل پیش بینی تر باشیم».

ترامپ با روسای جمهور پس از جنگ سرد متفاوت بود، اما احساسات او شبیه ریچارد نیکسون بود که دوست داشت به هر دو معنای کلمه دیوانه باشد. به گفته اچ. آر. هالدمن، کارمند نیکسون، کسی بود که اصطلاح «نظریه مرد دیوانه» را ابداع کرد. به گفته هالدمن، نیکسون می‌خواست ویتنام شمالی باور کند که او می‌تواند برای پایان دادن به جنگ ویتنام، حتی با استفاده از سلاح‌های هسته‌ای، هر کاری انجام دهد. این نظریه دیوانه کننده ادعا می کند که رهبری که به نظر می رسد قادر به انجام هر کاری است، شانس بیشتری برای متقاعد کردن سایر بازیگران جهانی برای دستیابی به سازش هایی دارد که در غیر این صورت غیرممکن است.

نیکسون بعداً وقوع چنین گفت‌وگویی را رد کرد، اما ایده نظریه جنون ریشه‌های فکری دارد که به نیکولو ماکیاولی بازمی‌گردد. علاوه بر این، ادبیات علمی در مورد این نظریه در سال‌های اخیر تغییر کرده است – که نشان می‌دهد، تحت شرایط خاص، چنین رویکردی می‌تواند برای شخصی مانند ترامپ کارساز باشد.

آیا تئوری دیوانه وار ترامپ می تواند آنقدر دیوانه کننده باشد که عملا کار کند؟

ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری خود عمداً سعی کرد برای خود شهرتی به عنوان یک دیوانه ایجاد کند. این امر به ویژه در روابط او با کره شمالی و جنوبی مشهود بود. در سال 2017، ترامپ در آگوست همان سال لحن خود را در مورد کره شمالی شدیدتر کرد و به خبرنگاران گفت: «کره شمالی بهتر است علیه ایالات متحده تهدید نکند… آنها با آتش، خشم و نیرویی مواجه خواهند شد که جهان تا به حال ندیده است. یک ماه بعد، ترامپ در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل، کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی را “مرد موشکی” خواند و قول داد که ایالات متحده می تواند. کره شمالی را به طور کامل نابود کنید.

نگرش دیوانه وار ترامپ در قبال کره جنوبی نیز گسترش یافته است. در سال 2017، دولت او تلاش کرد تا مفاد توافقنامه تجارت آزاد آمریکا و کره را دوباره مذاکره کند. جاناتان سوان در اکسیوس گزارش داد که ترامپ به طور خاص به رابرت لایتیزر، مذاکره کننده تجاری خود دستور داده است که به همتایان کره جنوبی خود بگوید که ترامپ دیوانه است: “به آنها بگویید این مرد آنقدر دیوانه است که هر لحظه بمیرد.” خارج از معامله… بگو اگر الان گل نزنند، این دیوانه از معامله خارج می شود.» سوان همچنین افزود: بسیاری از رهبران جهان فکر می کنند رئیس جمهور دیوانه است و به نظر می رسد او از این شهرت به عنوان یک مزیت استفاده می کند.

ترامپ در ازای سه دیدار که کمی بیش از چند عکس درخشان به دست آورد، دست انداختن کیم را به خود گرفت. قرارداد تجاری با موفقیت مورد بازنگری قرار گرفت، اگرچه تغییرات در قرارداد جزئی بود. با این حال، حامیان رئیس جمهور سابق و آینده ممکن است استدلال کنند که ترامپ کار خوبی برای ایالات متحده انجام داده است. ترامپ با همه هیاهوها و هیاهوهایش، موفق شد برخی امتیازات تجاری را از کره جنوبی بگیرد و آزمایش های موشکی کره شمالی را موقتاً متوقف کند – همه اینها بدون پیروی از تهدیدهای به ظاهر جنون آمیز خود. به عبارت دیگر، او به دلایل کاملاً منطقی احمق به نظر می رسید.

این برخلاف آن بود که مدیران و زیردستان ترامپ به خبرنگاران می‌گفتند که او مانند یک دیوانه رفتار می‌کند. این طرز تفکر به حدی محبوب بود که جیم سیوتو، خبرنگار CNN، کتابی در مورد سیاست خارجی ترامپ به نام نظریه دیوانه نوشت. به گفته باب وودوارد در کتاب خود “ترس”، راب پورتر، سخنگوی کاخ سفید، یک سوم از وقت خود را صرف تلاش برای دور کردن ترامپ از ایده های احمقانه اش کرد. خود وودوارد به این نتیجه رسید که ایالات متحده “بر کلمات و اقدامات احساسی و قابل پیش بینی متکی است.”

با این حال، این ایده که رهبری دیوانه می تواند برای سیاست جهانی مفید باشد، سابقه طولانی تری نسبت به نیکسون دارد. ماکیاولی در گفتگوها درباره لیوی پیشنهاد می کند که «گاهی اوقات تظاهر به دیوانگی بسیار عاقلانه است». در سال‌های اولیه جنگ سرد، استراتژیست‌های آمریکایی دانیل السبرگ و توماس شلینگ در مورد مزایای بالقوه ایجاد شهرت دیوانه‌کننده در موقعیت‌های پرتنش مذاکره فکر کردند. شلینگ در کتاب خود “استراتژی تعارض” می نویسد که “در موقعیت های درگیری، منطقی بودن کاملاً و آشکارا یک مزیت دائمی نیست.” اگر دیگران بر این باورند که دیوانه‌ای که به راهش نمی‌رسد، دست به هر کاری می‌زند، تهدید به تشدید اوضاع باورپذیرتر به نظر می‌رسد و منطقی‌تر است که به او امتیاز بیشتری بدهیم تا از تشدید اوضاع جلوگیری کنیم.»

این ترفند به نفع رهبرانی است که به دلیل ترجیحات افراطی خود دیوانه تلقی می شوند تا تاکتیک های افراطی.

با این حال، نه السبرگ و نه شلینگ هرگز به رئیس جمهور ایالات متحده توصیه نکردند که این کار را انجام دهد. به هر حال، هیچ یک از آنها باور نداشتند که ترفند دیوانه شدن می تواند در دراز مدت کارساز باشد. و تا همین اواخر، ادبیات علمی در مورد نظریه دیوانه به شدت در مورد احتمال موفقیت این رویکرد تردید داشت. به عنوان مثال، بر اساس گزارش های متعدد از منابع شخصی و علمی، ترفندهای بازی دیوانه وار نیکسون هیچ امتیازی برای ایالات متحده کسب نکرد.

در حالی که این نظریه دیوانه کننده ممکن است تحت شرایط خاصی کار کند، شواهد موجود نشان می دهد که بعید است ترامپ این رویکرد را در دوره دوم ریاست جمهوری خود به طور موثر اجرا کند. تجربیات گذشته او نشان داده است که بیشتر تلاش‌های او برای مذاکره از طریق زور یا تهدید به هیچ دستاورد واقعی منجر نشده است.

چیزی که نگران کننده است این است که این بار ممکن است فکر کند که می تواند از پس آن بربیاید، حتی زمانی که بقیه دنیا اینطور فکر نمی کنند. سفر بالقوه ترامپ از جنایتکار مجرم تا انتخاب مجدد رئیس جمهور ممکن است او را متقاعد کند که ریسک های بیشتری بپذیرد. همانطور که یکی از مشاوران ترامپ در ماه نوامبر به پولیتیکو گفت، “ببینید، او از دو سوء قصد جان سالم به در برده است، او هنوز متهم است – او واقعاً در این مرحله احساس می کند که به نوعی ایمن است و به نوعی جسور است. همیشه همینطور بوده است.

مشکل این است که اگر ترامپ نتواند کسی را متقاعد کند که واقعاً دیوانه است، تنها راهی که می تواند آن را ثابت کند اجرای تهدیدهای عجیب و غریب خود است. این می تواند کارساز باشد، اما می تواند منجر به درگیری شود که از کنترل خارج می شود. و صادقانه بگویم، این یک ایده کاملا دیوانه کننده است.