«ایرانیان خارج از کشور و افغان‌ها بیشترین متقاضیان سرمایه‌گذاری در ایران هستند»

ایلنا: یکی از اعضای هیئت مدیره انجمن سرمایه گذاری مشترک ایران و خارجی گفت: بر اساس آخرین آمار ارائه شده در انجمن سرمایه گذاری مشترک ایران و خارجی، بیشترین تقاضای خارجی برای سرمایه گذاری در ایران هم اکنون از سوی ایرانیان مقیم خارج از کشور است. مردم بین 10 تا 30 میلیون دلار در ایران سرمایه گذاری می کنند.

سیروس تالاری، عضو هیئت مدیره انجمن سرمایه گذاری مشترک ایران و خارجی (IFJIA) درباره تاثیر تغییر دولت بر روند جذب سرمایه های خارجی به کشور گفت: فکر می کنم رئیس انجمن چه چیزی را مطرح کرد. گفت و دولت چهاردهم گفت که سیاست های او در حوزه روابط بین الملل در کوتاه مدت قابل اجرا نیست، اما باید دید این دولت در آینده دور چگونه تعاملات خود را با جهان شکل خواهد داد و چگونه با آن مواجه خواهد شد. چالش های جذب خارجی ها سرمایه گذاری برای کشور

وی در پاسخ به اینکه آیا دولت چهاردهم با اتخاذ راهکاری غیر از دور زدن تحریم ها و در زیر مجموعه خود جذب سرمایه خارجی می تواند روابط خارجی ایران را تقویت کند، گفت: به نظر من دور زدن تحریم ها هیچ معنایی در جذب ایران ندارد. سرمایه خارجی؛ حتی پس از جنگ با اوکراین، روسیه برای فروش نفت خود نیازی به موضوعی مانند دور زدن تحریم ها نداشت، زیرا کشورهای غربی تحریم کننده ایران و روسیه، بازار مصرف نفت این دو کشور هستند و شکست ایران و روسیه. رسیدن نفت به اقتصادهای بزرگ جهان منجر به فروپاشی آنها می شود و در نتیجه این قدرت های اقتصادی نمی توانند چهار میلیون بشکه نفتی را که روسیه روزانه به بازارهای جهانی پمپ می کند تحریم کنند و از عرضه آن جلوگیری کنند. ایران همچنین روزانه بین 1.5 تا 2 میلیون بشکه نفت را وارد بازار جهانی انرژی می کند، حتی اگر کشورهای تحریم کننده ایران مانع از این کار نشوند، زیرا می دانند که نفت ایران و روسیه هستند که تعادل را حفظ می کنند. از بازار جهانی انرژی .

تالاری با تشریح جزئیات سرمایه گذاری خارجی در حال حاضر در ایران توضیح داد: بر اساس آخرین اطلاعات ارائه شده در انجمن مشترک سرمایه گذاری ایرانی و خارجی، بیشترین تقاضای خارجی برای سرمایه گذاری در ایران در حال حاضر از سوی ایرانیان مقیم خارج از کشور است و این افراد بین 10 نفر سرمایه گذاری می کنند. به 30 میلیون دلار در ایران، علاوه بر این گروه از افغانستانی ها نیز از 200 هزار دلار تا حداکثر 15 میلیون دلار در ایران سرمایه گذاری می کنند و البته این کار را با هدف اخذ اقامت ایران انجام می دهند. گذشته از این موارد، هنوز شاهد تقاضای سرمایه گذاری خارجی در ایران به تعداد بالاتر نبوده ایم و این علیرغم نیاز کشور به جذب سرمایه خارجی در حوزه های مختلف به ویژه توسعه زیرساخت ها است.

یکی از اعضای هیات مدیره انجمن سرمایه گذاری مشترک ایران و خارجی در واکنش به تاثیر تغییر دولت بر فضای روانی جهان نسبت به ایران گفت: سرمایه گذار به دنبال این است که سرمایه خود را در جایی قرار دهد که بداند امنیت سرمایه در آنجا تأمین می شود و سرمایه او می تواند در آن مکان مولد باشد. بنابراین مثلا از بین دو کشور همسایه پاکستان و افغانستان پاکستان را انتخاب می کند زیرا در این کشور حکومتی باثبات است که تابع قوانین بین المللی است و این موضوع امنیت سرمایه را تامین می کند، بنابراین سرمایه گذار با واقعیت اقتصادی برخورد می کند و مسائلی مانند ذهنیت فضا و امثال آن هیچ تاثیری در جهت گیری مسیر پایتخت ندارد و به قیاس با آن می توان گفت که سرمایه مانند ابر در سراسر جهان حرکت می کند و این ابر به جایی خواهد رسید وقتی آنجاست به باران شرایط آب و هوایی مناسب برای بارندگی است و معتقدم سرمایه سرمایه گذاران در دنیا در هر اقتصادی در حال انباشته شدن است، حتی در اقتصادهای بزرگی مانند چین و آمریکا و در گردش است.

وی ادامه داد: ناامنی سرمایه‌گذاری در ایران به دو عامل برمی‌گردد، عامل اول روابط ایران با دنیا و دیگری روابط داخل کشور. در روابط خارجی ما توسط FATF تحریم و در لیست سیاه قرار گرفتیم، اما در روابط داخلی مشکل در این است که در ایران مولفه های رشد اقتصادی کشور با یکدیگر مرتبط نیستند، این مولفه ها بین اقتصاد کشور تقسیم می شود. قطب ها و مافیا کل اقتصاد این کشور دارد امکانات را می بلعد و این مافیا در تمام صنایع نفوذ کرده است. چنین چیزی بیش از هر چیز احساس امنیت سرمایه گذار را از بین می برد و حتی اگر روابط خارجی کشور به بالاترین حد خود برسد، روابط داخلی مانع جذب سرمایه گذار می شود.

تالاری در پایان خاطرنشان کرد: برای سرمایه گذاران خارجی حتی محل سرمایه گذاری در بیشتر موارد مهم نیست و این مسئولان مسئول دولت هستند که می توانند سرمایه های خارجی را با همکاری بخش خصوصی هدایت کنند و در حال حاضر اعدادی که جذب سرمایه های خارجی به ایران، مانند انبوهی که نمی توان از آن برای تامین مالی صنایع کوچک استفاده کرد.