بیوگرافی و زندگینامه رابین ویلیامز/ از این بازیگر چه می‌دانیم؟

هورناز (hornaz.ir):

نام: رابین مک لورین ویلیامز

تاریخ تولد: 21 ژوئن 1951

درگذشت: 11 اوت 2014

تحصیلات: کالج کلرمونت مک کنا – کالج مارین – مدرسه جولیارد

حرفه: بازیگر، کمدین

سال فعالیت: ۱۳۹۳-۱۳۵۵

همسران: والری ولاردی – مارشا گریس ویلیامز – سوزان اشنایدر

تعداد فرزندان: 3

بیوگرافی شخصی

رابین ویلیامز در 21 ژوئیه 1951 در بیمارستان سنت لوک در شیکاگو، ایلینویز به دنیا آمد. پدرش، رابرت فیتزجرالد ویلیامز، از مدیران ارشد شرکت خودروسازی فورد بود و مادرش، لوری مک لارن، قبل از تولد او یک مدل در جکسون، می سی سی پی بود. پدربزرگش آنسلم سی. مک لورین از چهره های برجسته حزب دموکرات، سناتور و فرماندار می سی سی پی بود.

رابین تبار انگلیسی، ایرلندی، آلمانی و فرانسوی داشت و مانند پدرش در کلیسای اسقفی پروتستان بزرگ شد. او بعداً اظهار داشت که مادرش بیشترین نقش را در شوخ طبعی او داشته است و در کودکی سعی می کرد با شوخی توجه مادرش را به خود جلب کند. رابین دوران دبستان خود را در لیک فارست، مدارس دولتی گورتون گذراند و در دوران دبیرستان به مدرسه کانونت بث رفت. او کودکی بسیار ساکت و خجالتی بود، اما بعدها با عضویت در گروه نمایش دبیرستان بر این احساس غلبه کرد. در عین حال به دلیل ذوقی که داشت مدام مورد تحسین دوستانش قرار می گرفت.

مایکل کان، استاد بازیگری در جولیارد، نیز برای مدت کوتاهی از عجیب‌وغریب بودن ویلیامز شگفت زده شد، اما بیشتر سعی کرد با انتقاد از شادی و نشاط ویلیامز، او را به یک کمدین ساده تقلیل دهد تا یک بازیگر. با این حال، رابین با بازی خیره کننده خود در «شب ایگوانا» اثر تنسی ویلیامز، بسیاری از منتقدان خود از جمله خان را ساکت کرد. پس از این اجرا ریو ضمن تحسین هنر او ابراز خوشحالی کرد که سرنوشت آنها در همین مسیر بوده است. ویلیامز و ریو تا زمان مرگ ریو در سال 2004 دوستان صمیمی باقی ماندند. زک ویلیامز، پسر رابین، این دو را برادرانی توصیف کرد که از مادران متفاوتی متولد شده بودند. در طول بیماری ریو، روبن بسیاری از هزینه های درمانی خود را پرداخت و همچنین از خانواده ریو حمایت مالی کرد.

رابین در کنار کریستوفر ریو

ویلیامز با تلاش های خود سانفرانسیسکو را به مرکز رنسانس کمدی آمریکایی هدایت کرد.

لبه

او در ابتدای کارش قبل از هر اجرا مقداری الکل و مواد مخدر مصرف می کرد تا استرس خود را کنترل کند. با این حال او اعتراف می کند که هرگز در حین اجراهایش چیزی مصرف نمی کند، هرچند گاهی آثاری از داروهایی که روز قبل مصرف کرده در طول اجراهایش در وجودش باقی می ماند. در آن زمان، او به طور مکرر کوکائین مصرف می کرد، که او را هنگام اجرا دچار پارانوئید می کرد. برخی از منتقدان، از جمله وینسنت کانبی، اظهار داشتند که مونولوگ‌های ویلیامز گاهی آنقدر طولانی و احساسی بود که نگران سلامتی او بودند، زیرا از اینکه احساسات خلاقانه او در مکان‌های باریک و خطرناک ختم شود، نگران بودند.

ویلیامز در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 به کوکائین معتاد بود و اغلب با جان بلوشی از این ماده استفاده می کرد. با مرگ ناگهانی بلوشی به دلیل مصرف بیش از حد کوکائین، رابین با افسردگی شدید مواجه شد و این عامل به همراه تولد زاک، او را مجبور به ترک اعتیاد کرد. او برای جایگزینی مواد مخدر به دوچرخه سواری روی آورد و به گفته خودش این ورزش جانش را نجات داد. رابین در سال 2003 هنگام فیلمبرداری یک فیلم در آلاسکا دوباره دچار اعتیاد به الکل شد و در سال 2006 برای ترک سیگار به یک مرکز توانبخشی در نیوبرگ مراجعه کرد. طبیعتاً در این مدت به مواد مخدر برنگشت.

مرگ

در مارس 2009، رابین به دلیل مشکلات قلبی در بیمارستان بستری شد و پزشکان دریچه آئورت او را تعویض کردند. در اواسط سال 2014، او برای درمان اعتیادش به الکل به موسسه هیزلدن در مینه سوتا رفت. او اغلب احساس سوزش در معده، گرسنگی، بی خوابی و خستگی مفرط می کرد و دست چپش می لرزید. به گفته همسرش سوزان، او اخیرا دچار توهم و مشکلات حافظه شده است. او نیز از این موضوع آگاه بود، بنابراین تمام تلاش خود را کرد تا مغزش را از نابودی نجات دهد. پس از تشخیص بیماری پارکینسون، رابین مجبور به مصرف داروهایی شد که زمانی در پی خود تولید کرده بود. در 11 آگوست 2014، رابین در خانه اش در کالیفرنیا خود را با کمربند حلق آویز کرد. در بررسی بافت مغز او مشخص شد که او از زوال عقل با اجسام لوی رنج می برد و به اشتباه بیماری پارکینسون برای او تشخیص داده شده بود.