روزنامه اصولگرا: پرستو احمدی می خواست ساختارشکنی کند/ چرا وزارت ارشاد سکوت کرد؟

روزنامه جوان نوشت: ماجرای انتشار کلیپی از اجرای بی حجاب خواننده در مسافرخانه ای تاریخی موجی از تحلیل ها، واکنش ها و بازتاب های رسانه ای را به راه انداخت.

این اتفاق مصادف با اجرای قانون عفاف و حجاب بود و تراشیدن سر یک بازیگر زن موضوع را از یک اتفاق ساده به یک پروژه هدفمند برای تضعیف نظام فرهنگی کشور تبدیل کرد اما آیا آوازخوانی زنان موضوع جدیدی است؟ کشور؟ ایران؟ آیا کنسرت بانوان در ایران ممنوع شده است؟

“کنسرت های زنانه” قانونی، معتبر و غیرممنوع.
یکی از مهم ترین نکاتی که در این تحلیل باید به آن توجه کرد این است که آواز خوانی زنان در ایران ممنوع نبود. در سه دهه گذشته، آواز زنان به صورت تک خوانی توسط زنان و همچنین خوانندگی با هم در گروه های مختلط در قالب های قانونی اجرا شده است. کنسرت های متعدد بانوان در تالار وحدت، برج آزادی و تالارهای رسمی کشور نشان می دهد که مشکل صرفاً عدم مجوز قانونی در برخی موارد است نه ممنوعیت عمومی.

اتفاقاً در این زمینه وزارت ارشاد بارها مجوزهای زیادی برای خوانندگی بانوان در عرصه موسیقی سنتی و فولکلور صادر کرده است. از تک‌خوانی زنان تا اجرای گروه‌های کر مردانه و زنانه، در چارچوب قوانین شرعی و فرهنگی اجرا می‌شد، بنابراین ادعای سرسختانه برخی رسانه‌ها مبنی بر ممنوعیت آواز خوانی زنان در ایران ادعایی کامل است. شکوفه دهنده مشکل تلاش برای عبور از خطوط قرمز قانونی و فرهنگی در قالب نمادهای اعتراضی است.

ابزار پروژه ای که استانداردها را زیر پا می گذارد
پرستو احمدی به‌عنوان فردی که سال‌هاست در فضای مجازی به خوانش قطعات موسیقی می‌پردازد، در چند سال اخیر در معناد مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است. این رفتار یک اقدام اعتراضی نمادین اجتماعی تلقی می شود، زیرا در جامعه ایران برخی از این قطعات موسیقی به عنوان نماد اعتراض سیاسی و فرهنگی شناخته می شوند.

اما نکته قابل تامل این است که آخرین ویدئوی او به جای اجرای موسیقی، همزمان با اجرای لایحه عفاف و حجاب منتشر شد. به نظر نمی رسد این تصادف تصادفی باشد، زیرا بسیار شبیه به آنچه در گذشته دیده بودیم، این ویدئو به سرعت در رسانه های مخالف از جمله بی بی سی فارسی و ایران اینترنشنال بازنشر شد. هدف از این عملیات رسانه ای تقابل فرهنگی و تحریک افکار عمومی محلی بود، به ویژه که همزمان با کوتاهی موی آناهیتا همتی رخ داد.

«سکوت وزارت ارشاد» اشتباه راهبردی است یا تاکتیک مناسب؟
یکی از سوالات اساسی سکوت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در برابر چنین اتفاقاتی است. در حالی که نهادهای قضایی و امنیتی بلافاصله وارد عمل شدند و از تشکیل پرونده علیه سازندگان فیلم مذکور خبر دادند، سکوت وزیر آموزش و پرورش قابل توجیه نیست. وزیر ارشاد به عنوان متولی سیاست های فرهنگی کشور در این گونه موارد باید رهبر بیانیه جهاد باشد.

این سکوت به چند دلیل می تواند مضر باشد:
خلاء رسانه ای روایات اپوزیسیون: وقتی وزارت ارشاد به عنوان متولی فرهنگی در این خصوص سکوت اختیار می کند، رسانه های معاند خلاء موجود را پر کرده و با تولید روایت های مغرضانه، تصویری از قربانی شدن عاملان این هنجارشکنی ها ارائه می دهند.

افزایش بی‌اطمینانی در افکار عمومی: افکار عمومی بدون توضیح و توضیح، ممکن است روندهای قضایی را «مقابله‌های خشن» بدانند. اما اگر وزارت ارشاد ابعاد موضوع را روشن کند، می توان جامعه را قانع کرد.