علی ربیعی: عدم مشارکت ۶۰ درصدی در دور اول انتخابات، یعنی اکثریت جامعه از تغییرخواهی از طریق صندوق رای ناامید شده‌اند

علی ربیعی در یادداشتی با عنوان «دوباره صندوق رأی ایران» در روزنامه اعتماد نوشت: انتخابات در ایران به دلیل ویژگی‌های نظام سیاسی و نبود فرآیندهایی که روندها و برنامه‌های عمومی کاندیداها را ایجاد می‌کند، نوعی آشفتگی سیاسی است. . قبل از انتخابات قابل پیش بینی و ارزیابی است. هر انتخابات ریاست جمهوری به رفراندوم خواسته های جامعه تبدیل می شود. بنابراین با تحلیل و کالبدشکافی انتخابات می توان به رای برنده و میزان مشارکت، خواسته ها، نیازها و روندهای مردم دست یافت. در این توصیف، انتخابات نشان دهنده رابطه ذهنی مردم و دولت هاست و نه بیان موضوعی خاص. انتخابات ریاست جمهوری 1403 حاوی پیام های سیاسی و اجتماعی از این منظر و دیگر منظرها است. عدم مشارکت 60 درصدی در دور اول انتخابات نشان داد که موضوعاتی مانند حوادث سال 1401، نتایج 13 انتخابات ریاست جمهوری، میزان مشارکت مردم در آن و همچنین آرای روز جمعه گذشته نشان داد که اکثریت جامعه از جستجوی تغییر از طریق صندوق های رای ناامید بودند.

این عدم مشارکت در مقاطع مختلف، نوعی مشارکت منفی برای ارسال پیام به ساختار سیاسی است. با این حال، زمانی که مردم بین این دو گزینه سرگردان بودند و نگران برتری یک دیدگاه بودند، بخش زیادی از ناراضیان دوباره به پای صندوق های رای بازگشتند. این نیز نشان می دهد که اکثریت جامعه خواهان مجموعه ای از تغییرات هستند. جنبشی که عمدتاً در خارج از کشور شکل گرفت، با استفاده از روش‌های غلط و براندازانه به دنبال تغییرات ساختاری بود. . تبلیغات آنها نشان می دهد که خواهان تغییرات و اصلاحات مسالمت آمیز در ایران نیستند و با تضعیف روحیه مردم، پوچ بودن نظام سیاسی ایران را دنبال می کنند. این گروه احتمالاً پیامی برخلاف میل خود دریافت خواهد کرد.

رای پزشکان نشان داد که او توانسته سهمی از آرای رای دهندگان سنتی را نیز به دست آورد. کمپین های انتخاباتی نیز نشان داد که جریان اصولگرایی شاهد تحولی ریشه ای بوده است. نیروی اجتماعی جدیدی در بدنه بنیادگرایی در برابر بازیگران قدیمی شکل گرفته است. حذف قالیباف و رای اکثریت به سعید جلیلی پیام های توضیحی زیادی دارد. به نظر من بخشی از آرای خمایف بر اساس ویژگی های شخصی و تبلیغاتی او بوده است و نه بر اساس حمایت از نیروهای اصولگرا. جریان اصلاح طلبی نیز نشان داد که نوعی تجدیدنظر در اصلاح طلبی رخ داده و از جریان اصلاح طلبی سنتی فراتر رفته و با آرمان های بالاتر در حال شکل گیری هستند. با این حال، توضیح این دو فرآیند جداسازی و چگونگی ارتباط آنها در آینده نیاز به بحث و توضیح بیشتری دارد.

این انتخابات نشان داد که تئوری یکپارچه سازی دولت با وجود کاهش مشارکت به بن بست رسیده است. من معتقدم که صندوق های رای باید به عنوان واسطه های اجتماعی بزرگ در مرکز تحولات و تحولات جامعه ایران قرار گیرد. اگر جامعه احساس کند با مشارکت می تواند به خواسته های خود برسد، راه را در پیش نمی گیرد و صندوق را به خیابان ترجیح می دهد. کاستی ها در قالب دموکراسی در ایران باید به سمت روند آماده سازی قبل و بعد از صندوق و نظام حزبی برای ایجاد نظارت پس از رای گیری که یک روند تثبیت همراه با تغییر در آینده ایران است، سوق داده شود.