چرا ایران، رؤسای جمهور جمهوری‌خواه آمریکا را ترجیح می‌دهد؟ / معامله تازه تهران با ترامپ جوش می‌خورد؟

هورناز (hornaz.ir):

جان لیمپرت و باربارا اسلاوین در گزارشی با عنوان “چرا ایران روسای جمهور جمهوریخواه آمریکا را ترجیح می دهد؟” آنها در وب سایت موسسه استیمسون نوشتند که ایرانیان عموماً روسای جمهور جمهوری خواه ایالات متحده را که در طول تاریخ به دنبال معاملات تجاری و فروش تسلیحات بوده اند، بر همتایان دموکرات خود ترجیح می دهند.

به گزارش سرویس انتخاب بین المللی، این مقاله ادامه می دهد: زمانی که ماه گذشته گزارش هایی مبنی بر دیدار ایلان ماسک با سفیر ایران در سازمان ملل متحد، امیر سعید ایروانی منتشر شد، می توان حدس زد که میلیاردر فناوری و مشاور ارشد رئیس جمهور منتخب دونالد ترامپ، قصد فروش خودروهای تسلا را نداشته است. به نماینده جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد. با این حال، این دیدار نباید غافلگیر کننده باشد. ایران – چه قبل و چه بعد از انقلاب – سابقه طولانی در ترجیح معامله با جمهوریخواهان آمریکایی دارد.

از لحاظ تاریخی، روسای جمهور دموکرات، مانند جان اف کندی و جیمی کارتر، نسبت به جمهوری خواهان تمایل بیشتری به طرح مسائل حقوق بشر داشته اند (به استثنای جورج دبلیو بوش و برنامه «آزادی» او برای ترویج دموکراسی در خاورمیانه).

محمدرضا پهلوی، شاه سابق ایران، تاج و تخت خود را مدیون یک رئیس جمهور جمهوریخواه بود. در سال 1953، آیزنهاور از کودتا علیه محمد مصدق، نخست‌وزیر ملی‌گرا، که تلاش‌ها برای ملی کردن شرکت نفت ایران بریتانیا را رهبری کرد، حمایت کرد. رابطه بین جانشین آیزنهاور، ریچارد نیکسون جمهوری خواه، و شاه بسیار خوب بود. حتی با افزایش مخالفت های مردمی با حکومت استبدادی شاه، رئیس جمهور آمریکا شاه را به همراه عربستان سعودی یکی از ژاندارم های خلیج فارس توصیف کرد و از فروش گسترده تجهیزات نظامی آمریکا به آنها در دهه 1970 حمایت کرد.

پس از سقوط سلطنت در سال 1979، پادشاه – در طول زندگی خود – کارتر دموکرات را مسئول سقوط خود می دانست.

تمرکز کارتر بر حقوق بشر در ایران نتیجه معکوس داشت، جایی که حاکمان جدید به تضمین اینکه کارتر یک دوره رئیس جمهور خواهد بود کمک کردند. دانشجویان پیرو خط امام در دوران آیت الله خمینی با گروگان گرفتن 52 دیپلمات آمریکایی – به گفته نویسنده این مقاله (جان لیمپرت) – به مدت 444 روز، تحت تأثیر فرستادگان رونالد ریگان، رقیب کارتر، برای آزادی آنها قرار گرفتند. . گروگان ها بعد از روز انتخابات 1359. در تهران بمانید.

داستان “غافلگیری اکتبر” برای چندین دهه محبوبیت داشت، اما در سال 2023 توسط پیتر بیکر از نیویورک تایمز، که با یکی از فرستادگان ریگان، بن بارنز مصاحبه کرد، تایید شد. بر اساس این روایت، به ایرانی ها گفته شد که اگر اسرای آمریکایی را تا بعد از انتخابات نوامبر نگه دارند، فرصت خرید سلاح و قطعات یدکی سلاح های آمریکایی را خواهند داشت. بنابراین آنها به شانس ریگان برای برنده شدن کمک کردند. همچنین وعده هایی مبنی بر تحویل مخفیانه تسلیحات بیشتر در دوره بعدی ریاست جمهوری وجود داشت که ایران برای دفع حمله به عراق به آن نیاز خواهد داشت.

اگر ایرانی‌ها قبل از انتخابات آمریکا مایل بودند گروگان‌ها را آزاد کنند، احتمالاً می‌توانستند معامله مشابهی با دولت کارتر انجام دهند.

اگرچه کارتر ممنوعیت ارسال تسلیحات آمریکایی به ایران را اعلام کرده بود، اما به گفته گری سیک، کارتر حاضر بود در ازای آزادی گروگان ها به بهانه «بازگرداندن دارایی های مسدود شده ایران» تجهیزات نظامی ارسال کند.

بنابراین، در پاییز 1980، ایرانی ها – مانند آمریکایی ها – حق انتخاب بین دو طرف آمریکایی را داشتند. چرا ریگان و جمهوری خواهان را انتخاب کردند؟ اولاً، جمهوری خواهان قبلاً برای تسلیحاتی که وعده داده بودند، پیش پرداخت پرداخت کرده اند. در اواخر اکتبر، انگر در Nest of Spies نوشت، آنها مخفیانه قطعات یدکی نظامی، از جمله لاستیک‌های تعمیر شده، را به F-4های ایرانی تحویل دادند، در یک معامله پیچیده که شامل فرانسه و اسرائیل بود و یک هواپیمای ایرانی بدون مجوز بر فراز اروپا و ترکیه پرواز کرد. آنها با آن تمام شده بودند. .

بنابراین، جمهوری خواهان با حمایت از تمایل ایران برای تحقیر رئیس جمهور «شیطان بزرگ»، منافع خود را پیش می بردند. آنها به تهران این فرصت را دادند تا ادعا کند که انقلابش رئیس جمهور آمریکا را سرنگون کرد – ادعایی که دموکرات ها نمی توانند آن را رد کنند.

از قضا، در زمان انتقال مخفیانه تسلیحات در اکتبر، دولت کارتر و ایران به توافقی اصولی برای پایان دادن به بحران دست یافته بودند. در سپتامبر 1980، وارن کریستوفر معاون وزیر امور خارجه وقت آمریکا با صادق طباطبایی در بن دیدار کرد و دو طرف با مفاد قرارداد موافقت کردند. فقط وکلا و بانکداران باید جزئیات را بررسی می کردند، اما این کار می توانست قبل از نوامبر انجام شود. در عوض، ایرانی‌ها در کنار ریگان قرار گرفتند و گروگان‌ها تا زمان تحلیف ریگان به عنوان رئیس‌جمهور در 20 ژانویه 1981 آزاد نشدند.

در دوران ریاست جمهوری ریگان، عرضه مخفیانه تسلیحات آمریکایی به ایران ادامه یافت و به رسوایی معروف به «ایران-کنترا» منجر شد. افشاگری مبنی بر اینکه ایالات متحده به ایران سلاح می‌فرستد و از عواید آن برای تامین مالی یک گروه شبه‌نظامی ضد کمونیست در نیکاراگوئه استفاده می‌کرد، ریاست جمهوری ریگان را تهدید کرد. ایران مقداری تسلیحات آمریکایی را به دست آورد، اگرچه قیمت آنها بسیار بالا بود و تهران به آنچه که انتظار داشت نرسید. آمریکایی‌ها تعداد کمی از گروگان‌ها را در لبنان آزاد کردند، اما یک گروه مورد حمایت ایران گروگان‌های بیشتری گرفت.

اکنون سؤال این است: ماسک (و ترامپ) اکنون چه می‌کنند؟

رئیس جمهور منتخب به صراحت گفته است که می خواهد به نوعی «معامله» با جمهوری اسلامی ایران به عنوان جایگزینی برای برجام انجام دهد.

برای طرف ایرانی، ماسک در حال حاضر به عنوان جایگزینی برای حزب سیاسی آمریکایی که تهران از مدت ها قبل به عنوان یک شریک مذاکره کننده از آن حمایت می کند، عمل می کند. تیم ترامپ با رد صحبت درباره «تغییر رژیم» حتی در شرایطی که تحریم‌ها علیه ایران را تشدید می‌کند، ایده توافق را کمرنگ کرده است.

ایرانی‌ها احتمالاً به آنچه جمهوری‌خواهان پیشنهاد می‌کنند گوش می‌دهند، همانطور که ۴۴ سال پیش به آنها گوش دادند. چرا این کار را نمی کنند؟