روزنامه جوان نوشت: آنچه در سوریه رخ داد را باید ناشی از نظام سیاسی تک حزبی، اقتصاد ضعیف، کمبود شدید منابع و دشمنان خارجی دانست.
ایران همیشه سه انگیزه برای حفظ سوریه داشته است. اولاً در قبال اسد، پدر و پسری که در جنگ تحمیلی در کنار ما بودند و قوانین جنگ علیه اعراب فارس را زیر پا گذاشتند و در این بیست سال اسد جونیور حاضر به فروش ایران و حزب الله نشد، تعهد اخلاقی داشت. به آنها پول اعراب و آنها همیشه پیشنهادات را رد می کنند.
ثانیاً، نقش سوریه در مرکز و پشتوانه جنبشهای مبارزه با صهیونیستها گستردهتر از غزه و لبنان بود و پناهگاه جنبشهای اسلامی و بخشی از پازل مقاومت بود.
سوم، خط ارتباطی ایران و حزب الله که از سوریه اجرا شد، زیرا لبنان به جز سوریه راه زمینی دیگری به ایران و جهان ندارد. طبیعتاً نباید شک کرد که ایران با تجربه یمن و غزه ثابت کرده است که راه های ارتباطی را پیدا خواهد کرد و حزب الله به افسانه سازی ادامه خواهد داد.
دوره ماه عسل کنونی در سوریه به دلیل تنوع گروهی، سلفی گری، مشکلات اقتصادی، ناامنی و تنوع بازیگران به پایان می رسد. جریان حاکم در سوریه بالاخره باید در پرونده خود به مناطق جدیدی از سوریه که صهیونیست ها اشغال کرده اند نگاه کند و به فکر آنها باشد و مردم سوریه را از این ذلت نجات دهد. اگر وارد این کارزار شود، تنها قدرتی که جرأت کمک به آن را دارد ایران و دیگران خواهند بود، زیرا راهبرد تایید شده و اعلام شده جمهوری اسلامی این است: هر که با صهیونیست ها بجنگد در میان ماست.